porem van mokum: Lies Lobatto

English text: scroll down

Lies Lobatto

beeldhouwster

Geboortejaar : 1918

Geboorteplaats : Amsterdam

In het Porem van Mokum omdat: ze een levensgenieter is die alles uit het leven haalt wat erin zit. Leerde beeldhouwen van Karel Gomes en maakt fantastische fabeldieren

“Ik loop elke dag een half uur langs de Amstel”

Ik ben opgegroeid in de Watergraafsmeer, waar mijn ouders, mijn broer en ik op een ruime etage aan de Linaeusparkweg woonden. Dat was in die tijd een nieuwbouwbuurt en je kon er heerlijk spelen op het opgespoten zand. Ik was eeuwig op straat, had er veel vrienden, mijn beste vriendin woonde aan de overkant. Er waren veel winkels in de buurt. Voor mijn moeder moest ik op zaterdag 'galletjes' halen: gevlochten brood met maanzaad van bakker Van Lente op de Middenweg. Je kreeg ze mee in een los papiertje. Vaak viel er eentje op de grond omdat ik altijd naar huis huppelde.

Muziek is altijd heel belangrijk voor me geweest. In de Watergraafsmeer kwam eens per jaar de politiekapel spelen, op het pleintje bij de Hogeweg, waar nu die fontein is gekomen. Dat was een feest, daar verheugden we ons weken van tevoren al op: dansen op vrolijke hoempamuziek. Nog steeds luister ik graag naar muziek. Als ik na een wandeling buiten op een bankje zit neem ik soms een radio mee, altijd radio 4. Ik hou erg van opera. Nog steeds ga ik elke zaterdagmiddag naar de matinee in het Concertgebouw. Daar spelen ze vooral modern klassieke muziek en dat is goed. Beethoven en Mozart weten we nu wel. Die muziek is schitterend hoor, maar je moet ook nieuwe dingen leren kennen.

III

Toen ik achttien, negentien was zijn mijn ouders kort na elkaar gestorven. Ik ging toen bij de zuster van mijn moeder wonen, aan de Ceintuurbaan. Wat een verschil met die rustige Watergraafsmeer! 's Nachts werd ik wakker van de tram die door de straat denderde. In die tijd heb ik mijn man leren kennen. Ik was op de Amstel aan het kanoën met een vriendin en hij met een vriend; zo is het gekomen. In de Tweede Wereldoorlog zijn we samen naar Zwitserland gevlucht. Na een vreselijke reis werden we opgevangen in een kamp, we sliepen in het stro. Later kregen we een kamer in een pension. We zijn in Zwitserland getrouwd en daar is ook mijn zoon geboren. Na de oorlog zijn we zo snel mogelijk teruggekomen naar Amsterdam. Ons eerste huis was drie-hoog-achter aan de Nieuwe Herengracht. Op het Waterlooplein kocht ik een oude kar die dienst deed als kinderwagen. Zo nam ik mijn zoon mee naar Artis. Later kregen we een piepkleine benedenwoning in Oost.

Ik heb heel veel gereisd maar altijd kom ik weer terug in Amsterdam. Toen mijn zoon in 1970 het huis uit ging, ben ik gaan beeldhouwen. Daarvoor nam ik les bij Karel Gomes en ben jarenlang in zijn atelier blijven werken. Hij gaf me een boek van de Franse karikaturist Grandville en dat inspireerde me tot het maken van fabelfiguren; die zijn veel interessanter dan mensen.

Mijn man overleed in 1974 en sindsdien woon ik hier alleen. Gelukkig helpen mijn zoon en schoondochter me fantastisch. De Milletstraat ligt in een prettige, rustige buurt, met leuke winkels om de hoek. Je merkt dat de omgeving van het Olympiaplein verjongt, er komen steeds meer jonge gezinnen wonen. Dat houdt mij ook jong: ik maak als het weer een beetje meezit, elke dag een wandeling langs de Amstel. Het water is telkens weer anders, het leeft. En er zijn zoveel mooie vogels. Vooral reigers vind ik prachtig, ze staan stil tot je te dichtbij komt en slaan dan hun vleugels uit en vliegen statig we

Voorgedragen door : Antoinette Otten
Portret : Antoinette Otten

Interview : Christine van Eerd

Sponsor : nog niemand. U?

Foto : Koos Baaij

Lies Lobatto

sculptor

Year of birth : 1918

Place of birth : Amsterdam

In Porem van Mokem because: she is a hedonist who lives her life to the max! She is a pupil of Karel Gomes and makes fantastic fable animals.

"Each day I walk along the Amstel river for half an hour".

I grew up in the Watergraafsmeer, where I lived in a large flat on the Linnaeusparkweg together with my parents and my brother. In those days that was a new housing estate and I loved to play in the sand. I was playing outside all the time, had lots of friends and my best friend lived across the street. It was a neigbourhood with many shops and on Saturdays my mother made me buy poppyseed challah (a braided bread) from Van Lente bakery on the Middenweg. They were wrapped in a piece of paper and I often lost one because I always skiped home.

Music has always been important to me. Once a year the Police Band came to play on a square near the Hogeweg, where nowadays they built a fountain. That was a real feast, we were looking foreward to it for weeks, loved to dance to the merry music. I still like to listen to music. I sometimes bring a radio when I sit down on a bench after a walk. I always listen to radio 4 the classical station. I love the opera. I go to the matinee each saturday afternoon in the Concertgebouw. They play mostly modern classical music there and that is o.k. We all know Mozart and Beethoven. They wrote beautiful music, but it is good to learn to appreciate new things too.

III

Both my parents died shortly after each other when I was about eighteen years old. I moved to my mother's sister who lived on the Ceintuurbaan. That neighbourhood was a big difference from the quiet Watergraafsmeer. The streetcars rumbling through the street woke me up at night. In those days I met my future husband. A friend and I were canoeing on the Amstel and he was there also with a friend, and that's how it came about. Together we fled to Switserland during the second world war. After a horrible journey we were received in a refugee camp where we slept on straw. Later they gave us a room in a boarding house. We got married in Switserland and our son was born there. After the war we came back to Amsterdam as soon as possible. Our first house was a small third floor flat at the Nieuwe Herengracht. I bought an old barrow on the Waterlooplein fleamarket and used it as a pram so I could take my son to Artis, the zoo. Later we moved to a tiny downstairs appartment in Amsterdam East.

I have travelled a lot in my life but I always return to Amsterdam. I started sculpting when my son left home in 1970. I took lessons from Karel Gomes and remained working in his studio. He presented me with a book from the French caricature artist Grandville and this inspired me to make fable figures who I think are more interesting than humans.

I live here alone since my husbands death in 1974. But I am so lucky with my son and daughter in law who help me in every way. The Milletstraat is situated in a pleasant and quiet neighbourhood with nice shops just around the corner. The area around the Olympiaplein is rejuvenating, many young families are moving here. And that keeps me young as well, if the weather is nice I like to make a walk along the Amstel each day. Water is alive, it keeps changing all the time. And there are so many beautiful birds here. I specially like herons, they stand perfectly stil until they consider you too close and then they spread their wings and fly away stately.

Nominated by : Antoinette Otten
Sculptor : Antoinette Otten

Sponsor : nog niemand. U?

Interview : Christine van Eerd

Translation : Manon Lijbaart
Photo : Koos Baaij