No English text yet. Do you want to help us with a translation?
Patty Grannetia
Antroposofisch huisarts
“Saamhorigheid en gezond ouder worden is zó belangrijk”
Geboortejaar : 1959
Geboorteplaats : Amsterdam
In het Porem van Mokum omdat zij in de levens van veel Amsterdammers veel meer betekent dan alleen maar de huisdokter. Door haar bijzondere inzicht, betrokkenheid en toewijding is zij voor veel mensen een grote steun.
“Ik ben altijd lopend of fietsend dus ook op de visites en ja, dan ben ik wel te herkennen aan de tas”
I
Ik ben geboren en getogen Amsterdammer. De enige import in mijn familie – voor zover ik mij herinner – stamt uit de zeventiende eeuw toen mijn familie zich vanuit Italië in Amsterdam vestigde. Mijn jeugd heb ik in Slotervaart doorgebracht, maar ik heb ook in de Staatsliedenbuurt daarna bij de Overtoom en op de Prinsengracht gewoond en nu in het Museumkwartier.
Amsterdam is door de jaren heen wel veranderd; waar ik in Slotervaart in de leegte nog rustig op straat kon spelen was dat voor mijn kinderen ondenkbaar: veel te gevaarlijk. Dat is jammer, maar ik heb nooit overwogen om Amsterdam te verlaten. Daarvoor ben ik te gehecht aan de Amsterdamse gezelligheid en daarbij is Amsterdam voor pubers geweldig: je kunt de hele stad onveilig maken en in vijf minuten ben je weer thuis.
II
Het Vondelpark is mijn favoriete plek, omdat het een kruispunt is in Amsterdam. Je ziet alle verschillende mensen bij elkaar en het is ook een ontmoetingsplek. Waar ik mij zorgen over maak is dat mensen steeds minder tijd lijken te hebben om anderen te ontmoeten en raken daardoor van elkaar vervreemd. Buren in de straat lopen langs elkaar zonder te groeten: on-be-grij-pe-lijk vind ik dat! Het is heel modern, maar het is niet goed. Je moet het met elkaar doen, saamhorigheid is zó belangrijk. Ik merk ook in mijn praktijk dat steeds meer mensen vereenzamen en daardoor verpieteren. Contact met anderen is essentieel en heeft verband met gezond ouder worden: ook zo’n belangrijk thema.
Daarom vind ik een initiatief als Stadsdorp om mensen weer bij elkaar te brengen zo goed. Wat Amsterdam namelijk typeert is de gezelligheid zoals het praatje op straat. Amsterdammers zijn daaraan enorm gehecht. Juist die gezelligheid dreigt Amsterdam kwijt te raken en ik hoop van harte dat het Stadsdorp Amsterdammers weer nader tot elkaar brengt.
III
“Dat ik ben voorgedragen voor het Porem van Mokum zie ik als een waardering voor mijn vak. De rol van huisarts is vaak wat op de achtergrond, maar als huisarts heb je een belangrijke functie omdat je het leven in volle omvang tegenkomt in je praktijk. Dat is voor mij ook de reden geweest om voor dit beroep te kiezen, ik wilde meer weten over het leven. Voor mijn gevoel heb ik de praktijk in de schoot geworpen gekregen. De toenmalige huisarts zei ‘Alsjeblieft, neem het maar over’ en ik ben gewoon gaan werken. Wat een gastvrijheid! Dat is toch heel bijzonder? En die gastvrijheid heb ik bij mijn hele tocht door Amsterdam ervaren. En als ik mensen dan kan ondersteunen door mijn vak, dan maakt mij dat heel gelukkig.”
IV
“Wat doet het leven met mensen? Dat vraag ik mij steeds weer af en Amsterdam is een geweldige plek om dit te onderzoeken. Mijn praktijk is gevuld met bijzondere en eigenwijze Amsterdammers die allemaal een eigen verhaal hebben. Ik ben nu 24 jaar huisarts en ik leer nog steeds van al die verschillende mensen. Doordat ze allemaal zo anders zijn moet ik ook altijd even schakelen tussen de patiënten, iedereen heeft weer een andere aanpak nodig. Dat heb ik wel door de jaren heen geleerd, dat het zo belangrijk is om de mensen in je praktijk te leren kennen. Het belangrijkste in mijn praktijk is praten met mensen en het verhaal achter hen leren kennen.
Dat staat trouwens ook centraal in de antroposofie en is een aanvulling op de reguliere geneeskunde. Tijdens mijn studie ben ik aanraking gekomen met antroposofie, dat was wel wat anders dan de droge stof van de colleges. Ik was ontzettend onder de indruk van het verhaal van een arts die vertelde over een astmatisch jongetje die hij behandelde met kleurentherapie. Het bleek namelijk dat het jongetje heel rustig met blauw kon schilderen, maar als hij met rood schilderde kreeg hij een aanval. Je kunt je er iets bij voorstellen: blauw gaat van je af en rood komt op je af, grijpt je bij de keel. Door het kind stukje bij beetje te laten wennen aan met rood schilderen, bleek ook zijn astma meer onder controle. ‘Wauw’, dacht ik, ‘daar wil ik meer van weten!’
Voorgedragen door : Anna Hulzink
Portret : Anna Hulzink
Portret : Anna Hulzink
Sponsor : Patty Grannetia
Interview : Marloes Kueter
Foto : Koos Baaij