Siniša Zorić

No  English tekst yet > Do you want to help wit a translation?

Siniša Zorić

rondvaartschipper

Geboortejaar :1971
Geboorteplaats : Zenica, Bosnië, Herzegovina, Joegoslavië.

In Porem van Mokum omdat hij als voormalig vluchteling een multitalent blijkt te zijn in het overleven en kunst maken.

Fietst graag door de Pijp.

I

In 1993 ben ik samen met mijn vrouw uit Bosnië  naar Nederland gevlucht. Toen ik voor het eerst in Amsterdam kwam, kreeg ik direct het gevoel van vrijheid. We zagen Wim Kok op de fiets boodschappen doen en we zagen iemand bijna naakt lopen. Deze stad kent geen beperkingen. Ik heb de ontwikkeling van de Pijp, waar we al een tijd wonen, meegemaakt. Er is heel wat veranderd. Vroeger was het er vrij rustig. Nu is het heel hip om hier te wonen. Er zijn allerlei restaurantjes en vooral in de zomer is het erg druk. Mijn favoriete plek in de Pijp is het Sarphatipark. Daar ging ik vaak met mijn kinderen spelen in de speeltuin. Vroeger  gingen we er ook BBQ ‘en, maar dat mag nu niet meer. Toen wij hier net woonden zag je daar alleen een handjevol mensen die hun hond uitlieten. Nu is het erg levendig en zie je steeds meer gezinnen met jonge kinderen. 

II

Toen in 1993 de oorlog in voormalig Joegoslavië uitbrak werd ik opgeroepen voor militaire dienst. Dat heb ik geweigerd, dus toen moesten we wel vluchten. We zijn via Servië, Tsjechië en Duitsland naar Nederland gereisd. We zijn twee keer gesnapt op de grens met Duitsland. De eerste keer werden we opgepakt en in gevangenis gezet. De tweede keer werden we direct teruggezet. De derde keer lukte het door achter een paar vrachtwagens de grens over te rennen. Via Berlijn zijn we toen met de trein naar Eindhoven gereisd. In Nederland hadden we verwacht dat we snel opgepakt zouden worden door de politie. Maar uiteindelijk moesten we ons zelf aangeven. Met ons laatste geld hebben we een strippenkaart voor de bus naar Breda gekocht. Na de intakeprocedure kwamen we daar in een Asielzoekerscentrum terecht. Later zijn we nog verhuisd naar een asielzoekerscentrum in Den Helder.

III

Als je aankomt wordt je ondervraagd en beoordelen ze of je mag blijven. Omdat ik mijn militaire dienst had geweigerd, waren we politieke vluchtelingen. Gelukkig spraken mijn vrouw en ik goed Engels. Daardoor maakte we snel contact met andere vluchtelingen. We wilden graag in Nederland blijven, dus zijn we ook de Nederlandse taal gaan leren. Ook zijn we gaan werken in het asielzoekerscentrum. Mijn vrouw in het magazijn en ik in de keuken. We deden dat om de tijd te doden, want betaald kregen we niet. We waren erg blij dat we konden werken. Op die manier leerden we met allerlei verschillende mensen omgaan. Een inburgeringscursus bestond er in die tijd nog niet. In september 1994 hoorden we dat er een woning hier in de Pijp, in de Rustenburgerstraat, beschikbaar was. Daar waren we natuurlijk erg bij mee. Met een lening van Vluchtelingenwerk kregen we de kans om onze woning in te richten.

IV

In Bosnië was ik opgeleid tot bouwkundig tekenaar. In Nederland kreeg ik de mogelijkheid om een extra opleiding technisch tekenen (AutoCAD) te doen.  Ik wilde graag van mijn uitkering af, dus daar ben ik aan begonnen. Al tijdens mijn opleiding kon ik aan de slag bij een klein decoratief metaalbedrijf in de Pijp. Ik heb daar heel veel dingen gemaakt waar ik  trots op ben. Bijvoorbeeld de metalen kiosken op het Museumplein. Maar na vijf jaar ging dat bedrijf failliet en zat ik zonder werk. Via-via kon ik aan het werk bij de scheepswerf van de Canal Company als reparateur van waterfietsen. Ik kreeg de kans om te groeien binnen het bedrijf. Zo haalde ik mijn klein vaarbewijs, zodat ik sloepjes mocht varen. Een paar jaar later kreeg ik de kans om een vaarbewijs te halen voor de grote toeristische rondvaartboten.  De route gaat over de Amstel, langs het Scheepvaartmuseum, de Westerkerk. Op die manier heb ik Amsterdam veel beter leren kennen.

Voorgedragen door: Jackie Mulder

Portret : Da van Daalen
Sponsor : Aik Meeuse
Interview : Emiel Lybrink
Foto: Koos Baaij